آموزش ایده آل گرایی از دبستان

    سلام.

  داستانی که قولش رو داده بودم تموم شده و فقط تایپش مونده. ایشاالله اون هم به زودی تموم میشه. ولی الآن می خوام یه چیزی رو بگم که چند وقتی هست بهش رسیدم(البته این ها همش نظر شخصیه):

  ما وقتی وارد دبستان می شیم همه ازمون انتظار 20 رو دارن و ما هم برای 20 که اون ها می خوان تلاش می کنیم و مدرسه هم معمولا به ما 20 میده و همه چی به خوبی و خوشی تموم میشه، ولی در واقع همه چیز از اینجا شروع میشه.

همه از ما انتظار 20 دارن: این انتظار به توانایی های شخص بستگی نداره و به صورت کلی اعمال می شه. این انتظار اگر به راحتی بر آورده نشه انسان خیلی حالش گرفته می شه و از ادامه ی کار می ترسه.

ما هم برای 20 که اون ها می خوان تلاش می کنیم: انسان معمولا از بین راه های موجود راحت ترین رو انتخاب می کنه؛ گوش دادن به حرف های دیگران و پذیرش اون ها بدون استدلال شخصی راحت ترین راه هست که می تونه انجام بده. بنابراین مسئولیت تعیین هدف خودش رو بر عهده ی حرف و نظر دیگران می ذاره. این جاس که انسان تبدیل میشه به یک ماشین و هر چی بهش بگن رو انجام میده. در این بین اگر به اون هدف نرسه گیج میشه که بعد از این چی کار کنه و حالا هدفش چیه.

مدرسه هم معمولا به ما 20 میده: وقتی مدرسه به ما 20 میده در واقع در ناخودآگاه ما ثبت میشه که چیزی که همه از ما انتظار دارن خیلی هم سخت نیست و قابل دستیابی هست برای همین دنبال هدف دیگه ای نمیریم و به راحتی به زندگی ماشین وار خودمون ادامه می دیم.

  همین طوری همه چیز می گذره و زندگی ادامه پیدا می کنه تا زمانی که ما به خاطر یه سری احساسات (مثل علاقه به تجربه ی چیز های جدید، تکاپو و قرار گیری در چالش ها ی بزرگ ؛ عموما به خاطر سن و شروع دوره ی جوانی) تصمیم میگیریم یه سری هدف برای خودمون تعریف کنیم و به اون ها برسیم و اینجاست که اون تربیت دوران دبستان، خودش رو نشون میده.

  در دوران دبستان همیشه به دنبال 20 بودیم که در واقع بهترین نمره بود. این مطلب سال ها روی ما باقی موند و حالا وقتی می خوایم شروع کنیم که به یه هدفی برسیم فقط می خوایم که به بهترین درجه از اون هدف برسیم. این یعنی یا بهترین یا هر چی تا الآن تجربه کردم اشتباه بوده. معمولا در این مقطع شکست خوردن تمام تجربیات گذشته رو زیر سوال می بره و این جاس که آدم به دنبال یه روش دیگه برای زندگی می گرده. در این مقطع (به نظر من) شکست خیلی بهتر از پیروزی کمک می کنه.

  در نهایت، اول زندگی، ما اجازه می دیم یه سری اهداف از پیش تعیین شده توسط دیگران مسیر زندگی ما رو معلوم کنن و در آخر خودمون به این نتیجه می رسیم که اون اهداف کاملا برای شیوه ی تفکر ما مخرب بودن.

  فکر کنم این مطلب برای خیلی ها(از جمله خود من) درست باشه. امیدوارم ما در آینده این اشتباه رو برای بچه هامون انجام ندیم.

خوش باشین.